unité de bureau
Podróż z punktu A do punktu B. Matematyczna funkcja czasu i przestrzeni. Trajektoria, tor, lub linia po której porusza się „punkt-podróżny”. Zmiana.
1. linia
Linia, ze względu na wyraziste przestrzennie sąsiedztwo torów, była pierwszym skojarzeniem. Niby banalnie, niby dosłownie, ale potencjał drzemiący w prostocie takiego odniesienia wydawał się równie niebezpieczny, co fascynujący. Budynek prosty, długi i wysoki, wykorzystujący do maksimum zadaną wysokość. Budynek z elewacjami: inną od torów, inną od miasta. Zaskakująco łączący dwa pierwiastki, dwie przestrzenie, dwie strategie, dwa aspekty plastyczne. Budynek, który schematycznie można naszkicować dwiema czarnymi kreskami: grubą mocną od strony torów i cienką od strony Le-Corbusier-Platz. Mocna kreska to element charakterystyczny budynku, to jednocześnie bariera i znak, to przestrzeń serwisowa, to liniowa szafa w której ułożone są, kolejno wszystkie niezbędne funkcje, wspierające przestrzeń główną. Czarna kreska zwiastuje również stację końcową Zurich Banhof. Układ równoległy do torów, a prostopadły do dworca podkreśla strategiczne usytuowanie nowego obiektu w przestrzeni miasta. Czarna kreska to również zegar, zawieszony nad peronem… Cienka kreska domyka podstawowe przeznaczenie obiektu. Jest transparentna, łatwo dostępna, otwarta.
2. miejski plac
Budynek otwiera się na Le-Corbusier-Platz. Prosta, wąska i wysoka bryła tworzy jedną z charakterystycznych elewacji miejskiej przestrzeni. Ten budynek, to jakby wagon, który zatrzymał się w przestrzeni publicznej, nadwieszając się nad nią jak nad peronem. Dzięki portykowi zaprojektowanemu wzdłuż całej elewacji budynku, nowa bryła wciąga przestrzeń Le-Corbusier-Platz do swojego wnętrza. Wysoki podcień portyku buduje miejską skalę urbanistyczną. Usytuowanie bryły równolegle do torów powoduje przede wszystkim, że Le-Corbusier-Platz zyskuje dodatkową przestrzeń. Dzięki temu zabiegowi urbanistycznemu, plac zyskuje również elewację od strony Baufeldu C. Elewacja ta zatrzymuje widok, oraz zakreślawyraźną granicę Le-Corbusier-Platz. Jednocześnie przestrzeń i ranga samej Europaalle pozostają niezachwiane, a jej ciągłość zapewnia szpaler zieleni „rysujący” aleję wzdłuż kolejnych baufedów.
3. wejścia
Zasada powiązania funkcji wewnątrz budynku, z przestrzenią publiczną, oparta jest na 3 podstawowych regułach:
– funkcje usługowe usytuowane są tylko i wyłącznie od strony Le-Corbusier-Platz. Są one dostępne w dowolnym miejscu elewacji, ale zawsze z portyku.
– funkcja biurowa dostępna jest od czoła budynku – od strony wschodniej i zachodniej. Wyraźne rozdzielenie wejść do halli biurowych, podkreśla ich kluczową rangę i umożliwia wyraźną identyfikację ich użytkownikom. Wejścia do biur zaakcentowane są nowoczesnymi portalami.
– wszystkie wyjścia ewakuacyjne usytuowano od strony peronu
4. zasada konstrukcyjna i prefabrykacja
Budynek skonstruowano na regularnej siatce o rozpiętości w osiach 6.2 x 10.8m, wraz z nadwieszeniem, od strony peronu, równemu 1/3 rozpiętości. Układ ten jest powtarzalny i nie ma od niego wyjątków. Moduł 6.2 x 10.8m definiuje główną przestrzeń biurową. Można w nim zaaranżować biuro „open space”, lub po podzieleniu na dwie identyczne części, indywidualne biura szerokości 3 m. Przestrzeń ta jest całkowicie elastyczna i wolna od słupów. 3.5-metrowy pas nadwieszony nad peronem zdefiniowany został, przez gabaryty funkcji pomocniczych. Dyscyplina konstrukcyjna i przestrzenna budynku pozwala na zaplanowanie efektywnej prefabrykacji zarówno samej konstrukcji budynku, jak i jego elewacji. Pozwoli to na zasadnicze skrócenie czasu budowy, oraz ograniczenie kosztów inwestycji.
5. zasada energetyczna i minergie
Główne elewacje budynku skierowane są, niemal idealnie, północ – południe. Elewacja północna, jest pełna, docieplona 30- centymetrową warstwą wełny mineralnej. Straty ciepła są tutaj bliskie zeru. Elewacja południowa, to technologiczna machina uzbrojona w panele fotowoltaiczne, żaluzje, rolety i szklenie. Jej głównym zadaniem jest pozyskiwanie energii słonecznej z solarów umieszczonych na wszystkich nieprzeziernych fragmentach elewacji, czyli w 90-centymetrowym pasie między-kondygnacyjnym, oraz w miejscu konstrukcji. Ruchome żaluzje znajdujące się we wszystkich przeszkleniach przestrzeni biurowych, w zależności od pory dnia i roku, służą ochronie przed promieniami słonecznymi, lub też wspomagają penetrację światła dziennego w głąb biur. Zarówno żaluzje, jak i solary przykryte są szczelnie szkłem, co zapobiega ich brudzeniu i niszczeniu przez czynniki atmosferyczne. Dla komfortu użytkowników w każdym module elewacyjnym zaprojektowano okno rozwieralno-uchylne wyposażone w roletę przeciwsłoneczną.
6. kod, chaos, unite
Fragment zakodowanego w układzie elewacji strumienia cyfrowej informacji jest analitycznym wyrazem rozedrgania współczesnej rzeczywistości. Chaotyczna kombinacja prostych, równoważnych reguł musi zlać się w spójny obraz – UNITE. UNITE, choć niezależne i zbudowane z matematycznych zasad, nie jest obce na Le-Corbusier-Platz. Swoim rysunkiem, podziałami, rytmem elewacji, nawiązuje dialog z istniejącymi już budynkami, buduje spójny obraz i przestrzeń miejską.
7. czas, kolor i przestrzeń
Elewacja północna jest rodzajem miejskiej instalacji, która wyraża ruch pulsującego centrum miasta, ruch ludzi którzy tu nieustannie przybywają i stąd się rozjeżdżają. Autonomiczna, interaktywna płaszczyzna została zawieszona nad przestrzenią należącą do dworca głównego. To wyrazisty element identyfikacji wizualnej miasta. Prosta, rozświetlona forma z tykających kolorowych pasów, jest znakiem, a właściwie wykrzyknikiem, który przyciągnie uwagę wszystkich odwiedzających Zurych. Poziomy podział na 16 pasów odpowiada poszczególnym torom, które mają wizualny kontakt z budynkiem. Każdemu z nich został przypisany unikatowy kolor pochodzący z próbnika skomponowanego w 1959 roku przez Le Corbusiera, dla producenta tapet Salubra. Próbnik ten składa się z 20 kolorów. 16 wykorzystano na interaktywnej elewacji, pozostałe cztery we wnętrzach budynku, a także w celu identyfikacji wejść do halli biurowych. Wykorzystanie próbnika Salubra II jest również odwołaniem kulturowym, wiadomością wysyłaną w świat za pośrednictwem pasażerów, którzy przewijają się przez to centralne dla miasta miejsce. Podział pionowy przedstawia oś czasu, jak i kierunek ruchu rozpoczynającego się w punkcie „0”, który jest odpowiednikiem dworca czołowego. Modularny podział pionowy elewacji na 100 elementów jest jednocześnie podziałem ostatniego, 10-cio minutowego okresu (100 x 6s) czasu do odjazdu pociągu. To graficzny zegar-obraz który intuicyjnie odczytają współcześni nomadzi.