opera królewska

Urbanistyka Łazienek Królewskich to przestrzeń pełna odniesień historycznych. Założenie naszpikowane osiami, opowieściami o sztuce i jej korzeniach, których Oświecenie upatrywało w Antyku. W pewnym sensie, to manifest epoki, który pomimo upływu lat nadal jest czytelny i obecny. W tym kontekście nowy budynek opery powinien, przede wszystkim, uszanować istniejące relacje urbanistyczne, ale także wytworzyć nowe i odbudować te, które straciły na znaczeniu ze względu na upływ lat i poprzez liczne zmiany struktury miasta.

Wychodząc z tego założenia, podjęliśmy decyzję o usytuowaniu frontu wraz z foyer nowej siedziby Polskiej Opery Królewskiej, równolegle do osi Kanału Piaseczyńskiego, tak by budynek mógł przeglądać się w jego lustrze. Dzięki temu odbudowana zostanie ranga założenia, które niegdyś swą skalą, rozmachem i pomysłem nawiązywało do kanału wersalskiego. Niestety przez kolejne wieki i dekady czas świetności przeminął niepostrzeżenie, a przestrzeń uległa znacznej degradacji. Jest jednak nadzieja, że dzięki nowej inwestycji historyczna, wodna axis odzyska blask i znaczenie, a nowoczesna bryła muzyczna wpisze się w konstelację osi i dziejowych powiązań miękko i bez dysonansu. 

Istotną decyzją urbanistyczną było również wycofanie bryły budynku tak by przedłużyć pas parku liniowego wzdłuż alei Józefa Nojiego. To wartościowy przestrzennie obszar spacerowy, który otula południowy brzeg Kanału Piaseczyńskiego, aż po jego rozetę przy ulicy Czerniakowskiej. Pozostawienie tej zielonej wstęgi niezabudowanej wytwarza obszerny, reprezentacyjny plac operowy. Poprzeplatana niską zielenią traw, łąk i krzewów przestrzeń przed budynkiem stanowić będzie urbanistyczny oddech, miejsce symbiozy melomanów, spacerowiczów, natury i architektury. Z tego punktu zawsze dostrzeżemy dostojną sylwetę Zamku Ujazdowskiego i odczujemy wielowymiarowe, wizualne powiązanie z obszarem rozpościerającym się
u stóp Skarpy Warszawskiej.

Prosta i w gruncie rzeczy, zwarta sylweta opery dialoguje nie tylko z osią królewską i zamkiem. W skali urbanistycznej bezpośrednio odnosi się do Pałacu na Wodzie umiejscawiając się bezpośrednio na jego osi. Relację tą podkreśla trapezoidalna bryła, z centralnie umieszczoną sznurownią, zwężająca się w kierunku pałacu, co w ujęciach z lotu ptaka dodatkowo podkreślają perspektywistyczne zbiegi.