Aktualna siedziba teatru znajduje się przy ulicy Sokoła, a nowoprojektowane obiekty zlokalizowane zostaną w jego bezpośrednim sąsiedztwie – przy Alei Cieplińskiego. Najważniejszymi aspektami, stanowiącymi wyjściowe do projektu, było: uszanowanie istniejącej, śródmiejskiej zabudowy, zastanych na działce wartościowych gatunków drzew oraz stworzenie funkcjonalnych przestrzeni performatywnych. Nowoczesny kompleks ma swoją formą podkreślać rangę projektowanego obiektu, a jednocześnie nie stanowić konkurencji dla istniejących budynków teatru. Projekt ma szansę stać się ikoną kulturalnego życia Rzeszowa.

Istotą urbanistyczną założenia było otwarcie budynku od strony Alei Cieplińskiego, co pozwoli wykorzystać naturalny ruch pieszych. Swobodne przejście na teren teatru czyni obiekt inkluzywnym. Uwarunkowania techniczne działki – w tym gęsta infrastruktura podziemna – zdeterminowały poniekąd strefę wejściową obiektu, która zlokalizowana została w podcieniu nadwieszenia budynku, co stanowi swoiste zaproszenie do wejścia na teren teatru. Jest to forma naprowadzenia użytkowników. Ukształtowany w podcieniu plac to podkreślenie strefy wejściowej, stanowiący jej przedłużenie, przedpole. Dzięki wyraźnemu połączenie budynku z najważniejszą arterią w mieście, instytucja teatru staje się osiągalna, przystępna. Projekt zakłada całościowe i holistyczne potraktowanie terenu objętego opracowaniem. Historia projektu, w pewnym sensie, budowana jest wokół imponujących starych dębów – pomników przyrody i wieloletnich świadków kulturalnych wydarzeń. Forma brył, a nawet precyzyjnie dobrany sposób posadowienia budynków pozwoliły stworzyć patio – zewnętrzny salon budynku, którego największą ozdobą są wiekowe drzewa. Kompleks stał się integralną częścią tkanki miejskiej – nie dominuje, lecz zaprasza i zachęca do budowania nowych więzi społecznych. Ta relacja jest okazją do tworzenia nieformalnych współzależności z instytucją kultury. 

Nowy budynek Teatru im. Wandy Siemaszkowej to kompozycja kilku, przenikających się brył stwarzających wrażenie silnego rozdrobnienia zabudowy i wizualnego zmniejszenia skali obiektu. Pozorne rozczłonkowanie obiektu stworzyło rodzaj sekwencji, które pozwalają odkrywać kolejne przestrzenie, powodując jednocześnie, że obiekt jest niezwykle klarowny funkcjonalnie. Forma kształtowania brył budynku polega na zwinnym tańczeniu wokół zastanych pomników przyrody – wiekowych dębów. To one odgrywają pierwszoplanową rolę i to wokół nich opowiadana jest historia. Projekt zachowuje drzewa, których obecność wpływa pozytywnie na poprawę mikroklimatu, filtrację powietrza, redukcję efektu tzw. wyspy ciepła. Drzewa są też elementem spajającym świat nowej zabudowy z istniejącą urbanistyką. Zachowanie ich sprawia, że w upalne, letnie dni ludzie będą szukać schronienia właśnie pod rozłożystymi gałęziami tych liściastych okazów. To również najprostsza forma ochrony bioróżnorodności. Współczesne miasto jest otwarte na wszystkie, również najmniejsze organizmy, które pośród zastanych drzew mogą budować swoją codzienność. Kompleks uzupełnia  niezależny budynek magazynu dekoracji.  Stonowane, prefabrykowane elewacje harmonizują z istniejącą, zróżnicowaną zabudową śródmiejską, a jednocześnie podkreślają rangę instytucji. Pozornie nieidealna struktura oraz profil o zachwianym kształcie to próba stworzenia obiektu płynnego, zmiennego pod wpływem warunków atmosferycznych, na którego fasadach załamią się promienie słoneczne i rysować się będą cienie gałęzi drzew. Solidna, prosta, stonowana fasada ma być tłem dla historii, które będą przedstawiane na deskach teatru.

Przestronne, doświetlone naturalnym światłem foyer, z którego istnieje możliwość bezpośredniego wejścia na patio, jest nie tylko miejscem, które będzie przestrzenią gromadzenia się ludzi: miłośników teatru, lokalnej społeczności, czy miejscem budowania relacji społecznych. Jego otwarta, uwolniona struktura może być wykorzystana do prezentowania zróżnicowanych form performatywnych. Przestrzenią, która będzie tętnić życiem o różnych porach dnia jest umiejscowiona we Foyer kawiarnia z wyjściem na patio. Duże przeszklenia stanowią stop-klatki i kadrują rozrzeźbione dęby, które od wieków są obserwatorami kulturalnych, rzeszowskich wydarzeń.  Na uwagę zasługują podwieszone do sufitu wstęgi miedzianych blach, których forma nadaje przestrzeni swoisty, geometryczny charakter. Atmosfera wnętrz nacechowana jest teatralną aurą autentyczności i szlachetnych środków wyrazu. Ciemne przestrzenie sal współgrają z osobliwymi miedzianymi elementami, które nadają wnętrzom unikatowej tonacji. Sale teatralne dostępne są bezpośrednio z przestrzeni foyer: Nowa Scena z widownią na blisko 180 miejsc oraz Młoda Scena dla 60 widzów. Każda z sal wyposażona zostanie w nowoczesny sprzęt technologii scenicznych, dzięki czemu możliwa będzie duża dowolność w aranżacji spektakli. W projektowanym budynku znajdzie się też miejsce dla sali prób, pokoi gościnnych, kawiarni, jasnych garderób, pomieszczeń administracyjnych, zaplecza technicznego. Obiekt posiada również przestrzeń ekspozycyjną – Szajna Galerię.

Projektowany obiekt jest opowieścią o funkcjonalnych przestrzeniach współgrających z architektonicznym wyrazem budynków, które staną się wyważonym uzupełnieniem pierzei przy Alei Cieplińskiego. Teatr im. Wandy Siemaszkowej stanowić będzie syntetyczny, otwarty na miasto i region ośrodek teatralny, dostępne dla wszystkich miejsce spotkań i tętniące sztuką centrum kultury.