Koncepcja architektoniczna bazowała na stworzeniu projektu budynku ekonomicznego, lecz jednocześnie atrakcyjnego pod względem przestrzennym, estetycznym i urbanistycznym.

Współczesna szkoła to, mimo zmian kulturowych i cywilizacyjnych, nadal po prostu klasy, które powinny być dobrze oświetlone, czyli prawidłowo usytuowane względem stron świata. Stąd wszystkie pomieszczenia do nauki mają orientację wschodnią lub zachodnią. Zasada ta zdefiniowała formę budynku.

Klasy zaprojektowano na potrójnym lub podwójnym module 3,1m x 7,8m w osiach. Wymiar ten jest na tyle uniwersalny, że w osi północ południe oparto na nim cały budynek, a wszystkie funkcje wpisano tę klarowną siatkę konstrukcyjną. To też zasada łatwo poddająca się adaptacjom i przebudowom.

Decyzja o oparciu się na regularnej siatce osi ma również swoje odzwierciedlenie w przyjętych rozwiązaniach architektonicznych – zarówno w elewacjach jak i we wnętrzach. W fasadach wybrano prosty rysunek okien. W obrys idealnego kształtu kwadratu wpisano pięć typów podziałów szklenia i części nieprzeziernych. Takie rozwiązanie daje możliwość graficznej i estetycznej gry rysunkiem okien, bez łamania reguły i dyscypliny kanwy, na której stworzono elewacje i całość założenia.

We wnętrzach identyczną zasadę przyjęto dla zanimowania przestrzeni korytarzy. Jest to wewnętrzna fasada budynku, z którą uczniowie będą konfrontowani non-stop. Ściany pomiędzy klasami, a wnętrzem budynku stały się funkcjonalnymi meblami. W ich wnękach, również w kwadratach 250 x 250 cm wpisano różne funkcje: siedziska, szafki, meble, moduły do pracy z laptopem i inne. Możliwości jest dużo. “Ściana funkcyjna” jest dwustronna: raz tworzy przestrzeń korytarza, a innym razem klasy. To rozwiązanie bardzo proste i tanie w wykonaniu, a umożliwia złamanie monotonii i uzyskanie efektu przyjaznej przestrzeni. W tak wielu szkołach brakuje przecież miejsc, gdzie można przysiąść na przerwach, a zwykłe meble zazwyczaj nie zdają próby czasu.

Wszystkie podstawowe i niezbędne funkcje szkolne rozmieszczono dookoła fasady, jednak najważniejsze przestrzenie ukryte są wewnątrz bryły budynku. 

Pierwsza z nich – wewnętrzne patio, to szkolny azyl na świeżym powietrzu, strefa oddechu, wytchnienia na trawie, czy tarasie. W pobliżu, w narożniku północno-zachodnim, znajduje się stołówka szkolna, która również może skorzystać z tego miejsca. Niewątpliwie będzie to jedna z ulubionych przestrzeni licealistów w ciepłe dni.

Druga to aula – serce ważnych wydarzeń szkolnych, prezentacji, spektakli, miejsce, które odwiedzają z okazji uroczystości nie tylko uczniowie, ale również rodzice i goście. Dlatego przestrzeń ta  zlokalizowana jest bezpośrednio przy wejściu do budynku, a jej design jest wyrazisty i może stać się jednym z rozpoznawalnych symboli szkoły. Pod widownią tej sali odzyskano nowoczesną przestrzeń dla uczniów i odwiedzających szkołę. Na kilku podestach o wysokości siedzisk można przysiąść, poczekać na kolegów, poczytać, nawet poleżeć na poduchach. To takie miejsce odprężenia i spotkań w pobliżu otwartej szatni i wejścia. Tu, codziennie, od samego rana, będzie tętniło życie.

Poza zasadniczą bryłą budynku szkolnego usytuowana jest sala sportowa z zapleczem. Jej “oderwanie” od głównej części liceum wytwarza przestronny podcień szkolny, miejsce spotkań. To miejski portyk – niezastąpiona przestrzeń w budynkach edukacyjnych i publicznych. Tu można poczekać na kolegów, nie wstępując jeszcze w szkolne mury. Przestrzeń na wagę złota.